Лидия Долбикова
г. Лоев,
Гомельская область
БРИЛЕВО
Моё Брилево – родина моя,
Ты снишься мне цветущими садами,
Как райский уголок,
С аллеями, прудами.
Мичуринский родной,
Обеганный вдоль - поперек
Босыми детскими ногами.
Тропинка к Бардино
Вдоль поля с огурцами,
Малина ровными рядами,
Налитых ягод ароматы,
Чердачный сеновал,
Пьянящий запах мяты,
Мои счастливые рассветы
И вдаль манящие закаты.
* * *
Все мои дороги с тополями
В веснах синеоких заблудились
И в апрельском небе миражами
Клином птиц летящих отразились.
Прошлые свиданья и разлуки
В ситцевых березах затерялись,
Песен соловьиных нежных звуки
Чарами любви в душе остались.
Как увижу в небе клин летящий,
Мысли побегут за журавлями.
В ликованье трепетно-щемящем
Узнаю дорогу с тополями.
КРАЙ РОДНОЙ
Мой край родной, навечно сердцу милый,
Под косогор к пруду ведущая тропинка,
Камыш густой и аист чернокрылый,
В забор проросшая соседская малинка.
В саду осеннем запах ароматный
От яблок зрелых с розовым бочком,
Особо вкусный, нежный и приятный
Огурчик поздний, согнутый крючком.
Зеленый луг, бутоны желтых лилий,
В прудовой ряске, словно огоньки,
И дом родной, безмерно сердцу милый,
На чердаке, в опилках, старые коньки.
Тревожит сердце каждая тропинка,
Все говорит о детстве золотом,
Все, даже старая лозовая корзинка,
Когда-то бывшая в курятнике гнездом.
Тепло и нежность чувствую безмерно,
Когда смущенно мысли побегут
В края родные, ярко, откровенно
В душе прольется праздничный салют.
УЗРУШЛІВЫ МАЙ
Купаюцца зоркі ў дняпровым прасторы,
Паўмесяц дрыжыць на паверхні вады,
Ледзь чутна на плаўнях гушкаецца човен,
Свой водар даруюць наўколлю сады.
Плывуць па рацэ, як па зоркавым шляху,
У пошуках шчасця з дзяўчынай юнак,
Каханне струменіцца бэзавым пахам,
Бы з кветак нектар, пацалункавы смак.
I спеў салаўя пра шчаслівую долю
Зыбліва зліваецца з небам, з вадой,
Туман белым шоўкам спадае да долу,
За чоўнам віецца вясельнай фатой.
У такую пару не магу надзівіцца
Цудоўным i шчырым узнаўленнем зямлі.
Хачу да цябе, любы мой, прытуліцца,
Як зорачку хваля, мяне абдымі.
Па зоркавым шляху, адмераным часам,
Каханне разносіць узрушлівы май.
На ціхай рацэ, нібы зроўненай прасам,
Узнёсласць пачуццяў у сабе не трымай.
ЯКОЕ ЯНО, ШЧАСЦЕ?
Шчасце людское – яно, як ільдзінка,
Як шкельца празрыстае, тонкае,
Іскрыстае, нібы смяшынка-слязінка,
Ці то, як песня птушыная звонкая.
З мроямі дружыць, аблічча не мае,
То ў неба ляціць, то за мора сігае,
То сонейкам свеціць, то зоркай мігае,
То жыве ў шалашы, то з палацаў збягае.
Такое няўлоўнае, такое імклівае,
Рукамі не зловіш – як лунь, палахлівае,
То дужа рахманае, то скрозь сарамлівае,
Жаданае ўсім, ды не ўсім пакарымае.
Бывае, само заскочыць у далоні
І песціцца ў іх, дарма што ў палоне,
Цалуе цябе, размаўляе муркліва,
А, можа, і знікнуць, нябачна, маўкліва.
Адно трэба ведаць: яму дужа люба
Быць там, дзе каханне прыводзіць да шлюбу,
Гуртуюцца сем’і, народжваюць дзетак,
Дзе ў згодзе шчыруюць бацькоўскі палетак,
Дзе ладзяць дабро, зло зганяюць з парога,
Ласкава шануюць старога, малога,
Дзе кожнаму госцю заўжды будуць рады,
Ды там, дзе няма ні карысці, ні здрады.